Przepiórka japońska należy do rzędu kuraków i rodziny bażantowatych. Jest powszechnie hodowanym gatunkiem drobiu. Pozyskuje się od nich jaja o wysokiej wartości biologicznej i walorach odżywczych oraz smakowite, bardzo delikatne mięso. Przepiórki zostały udomowione przez Chińczyków, a Japończycy rozpoczęli chów klatkowy tego gatunku.

Charakterystyka
Przepiórki są małymi ptakami, przeciętnie dorosła samiczka waży 160 g, a kogutek 120 g. U przepiórek można zauważyć dymorfizm płciowy, polegający na innym ubarwieniu samic i samców oraz w wielkości zwierząt. Kurki są większe od kogutków, jest to cecha nie spotykana w rzędzie kuraków. Dymorfizm płciowy można zauważyć już w 4 tygodniu życia piskląt. Kogutki mają ciemniejszą główkę i rudy kołnierzyk wokół szyi.
Przepiórki osiągają dojrzałość płciową w wieku 7 tygodni, kurki stają się większe od kogutów i zaczynają charakterystycznie piać w pozycji spionizowanej. U dojrzałych płciowo samców zauważyć można wynicowany gruczoł okołoodbytowy, który nabrzmiewa podczas szczególnej aktywności płciowej.
Przepiórki mają charakterystyczną barwę upierzenia. Na jasnym tle występują brązowe paseczki. Spód ciała jest zawsze jaśniejszy od grzbietu i skrzydeł. Można spotkać również odmianę całkowicie białą-angielską oraz przepiórki będące krzyżówką przepiórek o upierzeniu kuropatwianym z białymi angielskimi daje przepiórki tzw. „szeki” czyli łaciate.

Hodowla
Przepiórki japońskie nie należą do gatunków wyjątkowo wymagających. Najczęściej hodowane są w starych szopach, niewielkich budynkach inwentarskich i czasami w klatkach. Bardzo dobrze wykorzystują bazę paszową wybiegów i chętnie korzystają z kąpieli słonecznych. Zimą należy zapewnić im dodatkowe źródło ciepła, ponieważ niezbyt dobrze reagują na minusowe temperatury.

Lęgi
Przepiórki utrzymywane w wolierach czasami dają naturalne lęgi i wodzą pisklęta, jednak większość ptaków utraciła zdolność wysiadywania jaj i wodzenia piskląt dlatego najczęściej lęgi odbywają się w komorach klujnikowych.
Procent wylęgu zależy od jakości jaj. Prawidłowo wykształcone jaja ważą około 10 g, mają nakrapianą skorupkę, która nie może być uszkodzona, pofałdowana i bez nacieków. Jaja umieszcza się na 17 dni w inkubatorze, w którem utrzymuje się stała temperatura 7, - 7,7 C. Ostatnie trzy dni inkubacji przeprowadza się w komorze klujnikowej, w której wykluwają się młode. Zdrowe pisklęta ważą około 6 g.

Odchów piskląt
Pisklęta mogą być utrzymywane w klatkach lub na ściółce. arunkiem prawidłowego odchowu jest stała temperatura 0 C, a pod promiennikiem C w pierwszym tygodniu życia. drugim temperaturę można obniżyć do 2 C, a w trzecim do 21 C. W pierwszych dniach życia młode muszą mieć dostęp do letniej wody do picia i mieszanki paszowej. Pisklęta szybko się uczą korzystać z automatycznych poideł, jednak należy im pokazać ich działanie kierując dziób do zaworka. Paszę podaje się w niewysokich korytkach lub tackach do woli.
Kierunki użytkowania przepiórek
Przepiórki najczęściej wykorzystywane są w produkcji jaj spożywczych. Nioski znoszą jaja od 7 do 9 tygodnia życia, wtedy ich nieśność jest najwyższa. Nioski wymienia się po 180 dniach produkcji. Przedłużenie okresu nieśności można uzyskać stosując długie programy świetlne.
W stadach reprodukcyjnych na okres rozrodu stosuje się zestawienia jednego samca z 7 samiczkami.
Polsce spożywanie mięsa przepiórczego nie jest zbyt popularne, jednak w takich krajach jak Francja czy łochy, mięśnie piersiowe i całe tuszki są traktowane jako rarytas. Na rzeź najczęściej kieruje się nadliczbowe kogutki i nioski po okresie nieśności. Mięśnie tego gatunku są ciemne, ponieważ dominują włókna czerwone. Mięso jest delikatne i posiada wiele cech dietetycznych. Jest zalecane osobom będącym na diecie i w okresie rekonwalescencji.
Przepiórki szybko przystosowują się do nowych warunków, nie wymagają specjalnych zabiegów, doskonale wykorzystują wybiegi i można je utrzymywać w niewielkich budynkach gospodarskich. Idealnie nadają się do chowu wolierowego i amatorskiego chowu przydomowego lub gospodarstw agroturystycznych.
Mgr inż. Dorota Kolasińska

Bibliografia:
Hodowla i użytkowanie drobiu. Pod redakcją Jankowskiego J., Powszechne ydawnictwo Rolnicze i Leśne, arszawa 2012, ISBN 97 -83-09-01142-2, 491-515
Hodowla i użytkowanie drobiu. Świerczewska E., ydawnictwo SGG , arszawa 1993, ISBN 83-00-02797-1, 21-24